Een winkel hebben aan het Verdiplein, dat heeft zijn mooie en mindere kanten. Bakkersechtpaar Toon en Rina van Gastel kunnen er over meepraten. “Vanaf 1971 hadden we een winkel aan het plein. Ondernemers van het eerste uur waren we.”
In 1993 kochten ze het pand naast de bakkerij, dat was een wasserij. Daarmee vergrootten ze de winkel. “Tot 1996 hadden we ook nog een zaak aan het Paduaplein, waar we boven woonden. Ook de broodovens waren daar. Maar na 1996 concentreerden we alles aan het Verdiplein, gingen daar het brood bakken en we verhuisden zelf ook naar Noord met ons gezin. Achter de zaak bouwden we de bakkerij, onder in de kelder maakten we het gebak. De zaak aan het Paduaplein werd verkocht.”
Lust en leven
De bakkerij, dat was zijn lust en zijn leven, vertelt Toon. “Ik begon toen ik 21 was, deed het samen met mijn vader. Het liep helemaal zoals ik het wilde. De winkel aan het Verdiplein was een hele mooie. Mijn vrouw stond in de zaak, we draaiden goede omzet. Veel personeel in dienst, zeker vijf winkeldames, drie bakkers en extra zaterdaghulpen. Ik heb in beide zaken veel stagiaires gehad, die bij mij het vak geleerd hebben. Ik was echt een bakker in hart en nieren en vond het leuk die liefde over te brengen op anderen. De weekends, dat waren de toptijden. Vrijdags begonnen we om 21.00 met banket maken tot ’s ochtends vroeg, dan ging ik pas naar bed. Doordeweeks stond ik om 03.00 uur op.”
Noord in aanbouw
In 1971 zag Tilburg Noord er nog heel anders uit. Toon beschrijft hoe hij met zijn bakkersbus van het Paduaplein via het Lijnsheike naar het Verdiplein reed. Via de ophaalbrugbrug over De Lind. De Quirijnstoklaan was er nog niet. Zoals ook heel veel andere straten in Noord er niet waren. Het Verdiplein werd maar net aangelegd, de wijk Stokhasselt was nog in aanbouw. Rina vertelt nauwkeurig hoe de wijk er uit zag: “Aan de randen lagen de flats. Weet je dat er vroeger nog veel meer flats stonden dan nu? Die bij de Locatellistraat en de Monteverdistraat zijn gesloopt. Eigenlijk onbegrijpelijk, de flats waren niet oud. Toch snap ik het wel. Door al die flats zijn in Stokhasselt veel problemen ontstaan. Doordat de woningcorporatie de goedkope flats toewees aan huurders met het laagste inkomen. Vanaf midden jaren ’90 stroomde de wijk vol met allochtonen. De sloop van de flats om plaats te maken voor rijtjeswoningen maakte wel wat verschil."
Verloederen
Daarmee snijdt Rina een periode aan waar het bakkersechtpaar met gemende gevoelens op terugkijkt. “Begrijp me niet verkeerd, Stokhasselt is een hele mooie wijk. Zo ruim en groen als bij ons vind je het bijna nergens in Tilburg. Maar toen de qatdealers kwamen, verloederde het Verdiplein helemaal. Ondernemers vertrokken, buurtbewoners en klanten van ons wilden er niet meer winkelen. We hebben heel veel ellende meegemaakt aan het Verdiplein. Als er wielen onder hadden gestaan, hadden we de zaak al lang ergens anders naar toe gerold, zeiden we wel eens. Maar ja, we hadden net alles geïnvesteerd in deze zaak. En de nieuwe wijkbewoners werden ook onze klanten, dat was gewoon prima. Maar er was geen controle. De achteruitgang van de wijk niet werd gestopt. We zijn regelmatig bedreigd en geïntimideerd. Het heeft ons slapeloze nachten bezorgd. Het Verdiplein ging ons aan het hart. Het was een mooi plein, maar wij keken ernaar en konden er niets aan doen. De politiek, de politie, de gemeente, de woningcorporatie, ze hebben het gewoon laten gebeuren.”
