Door de oorlog in Syrië zijn veel mensen op de vlucht geslagen. Een deel van hen vindt in Tilburg een nieuw thuis. Wie zijn deze nieuwe Tilburgers? In het Stadsnieuws en op deze website zes verhalen over nieuwe stadsgenoten die een leven achter zich lieten en hier een nieuw leven opbouwen.
Bayan Bahlak zit samen met zijn moeder Samya Nahhass van 88 op de bank, in hun appartement op de 12e etage. Zijn vrouw Hanadi Samawaf is druk in gesprek met hun buurvrouw. Bayan vertelt voorzichtig over het leven in Damascus. “Ik was hotel reservation manager in een groot 3*hotel in Damascus. Ik had een drukke, maar fijne baan. Het hotel was altijd goed bezet door toeristen die Syrië aandeden voor de oudheidkundige en religieuze monumenten. Zowel moslims en christenen uit het Midden-Oosten als uit Europa en Amerika bezoeken de moskee met de relikwieënschrijn van Johannes de Doper.”
Bayan genoot met zijn gezin van het leven. “Syrië is niet zo strikt als andere landen in het Midden-Oosten. Het is er vrijer. Damascus is kosmopolitisch”, vertelt hij met lichte trots. Maar toen kwam de oorlog. Toen de bombardementen toenamen vluchtten zijn vrouw en hun zoon als eerste. Via Turkije bereikten ze in 2014 Nederland en kregen de flat in Noord toegewezen. Bayan kwam in februari 2016 naar Tilburg, zijn moeder een paar maanden later. Bayan weet niet of ze ooit nog terug kunnen. Hij mist het leven dat ze daar hadden.
“Ik wil nooit meer terug”, zegt zijn moeder beslist. Ondanks haar hoge leeftijd gaf ze zich de opdracht het Nederlands te leren. Het wekt bewondering om te zien hoe gefocust ze is als ze de woorden zoekt, en hoe beheerst ze Engels spreekt. Ze was vroeger docent geografie. Ook Bayan heeft gestudeerd, scheikunde en management. Zijn vrouw is accountant en werkte voor een medisch bedrijf. Niet vreemd dat hun zoon Abd van 17, zo kort in Nederland, nu al de Havo van het Willem II-college aan kan.
Bayan vult zijn Tilburgse leven met vrijwilligerswerk. Hij kookt bij Broodje Aap & Linke Soep in de Boomstraat en bij het MST aan de Bredaseweg. Hij werkt als citytrainer in de Drieburcht. Hij is vrijwilliger bij de buurtpreventie. “We leveren veiligheid voor mensen in de buurt, door rond te lopen en opvallende zaken te melden. Maar het is hier zo veilig,” lacht hij, “vergeleken met Damascus.”
Bayan volgt taaltraining in de Boomtak, samen met andere Syriërs. “Dat is fijn maar ook jammer, ik wil graag meer Nederlanders ontmoeten.” Op zaterdag gaat het gezin met de regiotaxi naar de markt in de stad. De rollator voor zijn moeder gaat mee, anders is het te zwaar voor haar. Samen doen ze boodschappen en genieten van de drukte. Het Nederlandse woordje ‘gezellig’ valt tijdens het gesprek, Bayan kijkt niet-begrijpend naar zijn buurvrouw. Ze lacht en legt hem uit wat het betekent. De uitleg van het woordje maakt Bayan en zijn moeder ook vrolijk. Maar zorgelijke blikken volgen. “Mijn zoon bouwt hier zijn leven op, ik zoek ook een baan. De mensen zijn vriendelijk en het leven is hier fijn, de regels die hier gelden zouden overal moeten gelden. Als we toch eens zouden kunnen blijven.”
