Wij woonden sinds de geboorte van Henk, onze oudste zoon, in de Croydonstraat. Hele fijne buren (Dag Mientje, ben je er nog?) en hele leuke buurt. Maar het werd toch een beetje krap nu de vijfde op komst was.
In Tilburg-Noord had de Gemeente ondertussen grootse plannen om er een wijk met zo'n 40.000 inwoners bij te bouwen, te beginnen in de Stokhasselt tegenover de boerderij de IJpelaar.
Een collega uit het leger, wees me erop dat deze woningen vier slaapkamers zouden krijgen en centrale wijkverwarming, een luxe die in die tijd vrij nieuw was.
In de tweede rij huizen die werd opgeleverd aan de Puccinistraat, kregen wij er een toegewezen. De straat was nog een grote modderpoel, het was een bijzonder koud en nat voorjaar geweest, maar de tijd drong want ons vijfde kindje was op komst.
De verhuiswagen had de grootste moeite om in juni 1966 in de buurt van onze nieuwe voordeur te komen, maar uiteindelijk zaten we binnen, de verwarming werkte en konden aan de slag om onze vijfde te ontvangen.
Zo "gemakkelijk" als de vorige zwangerschap was verlopen, zo moeilijk ging deze; Annie had verschillende keren het idee dat de bevalling nou toch echt wel zou beginnen en ik werd telkens op pad gestuurd om de verloskundige, mevr. Bakker, te waarschuwen die, geleerd hebbend van de vorige keer toen ze wel heel snel maar toch te laat was, ieder keer binnen een mum ter plaatse was en dan toch tevergeefs weer huiswaarts keerde.
De PTT liep een beetje achter met de aanleg van het telefoonnet en dus hadden we wel een telefoonaansluiting, maar die werkte niet. In die tijd moest je nummer ook veranderen als je op een andere centrale kwam en dat waren héle problemen. De dichtstbijzijnde telefooncel stond bij het Julianapark, met een snelle brommer zo'n vijf minuten rijden, dus bij nacht en ontij heen en weer.
Maar uiteindelijk, op vrijdag 29 juli 1966 om half tien ‘s avonds, de dag dat Bob Dylan zwaar gewond raakte bij een ongeluk met zijn Triumph motorfiets, werd onze Jan-Willem na een bevalling van zowat 24 uur geboren. Een gezond mooi manneke dat naderhand 2 meter hoog bleek te worden.
Mijn schoonmoeder was naar de krant gestapt om te vertellen dat in de nieuwe wijk het eerste kindje was geboren en dat werd dus een artikeltje in het Nieuwsblad.
Hij is een echte motorfreak geworden, wellicht vanwege dat toeval op zijn geboortedag, maar waarschijnlijker omdat ik heel lang motor heb gereden. Op de foto is te zien hoe hij al levensgevaarlijk over de plaats van de Puccinistraat scheurt met zijn zusje achterop. Maar hij wist mij op wandelingen in de toen nog ruige omgeving ook te "besturen" getuige de andere foto.
In 1983 zijn we samen naar Parijs geweest. Toen we naar de Arc de Triomphe gingen staken Marrianne en hij drukke straat over, terwijl ik als ieder normaal mens van de voetgangerstunnel gebruik maakte. Bovengekomen werd ik door hen uitgelachen omdat ik niet durfde oversteken.
Toen hij in 1987 in dienst moest, kwam hij terecht bij het 17e Pantser Infanterie Bataljon in Oirschot, hetzelfde onderdeel als dat waar ik vier jaar deel van uitmaakte. Hij kreeg vanwege zijn grootte de bijnaam "De Hulk" Toen hij afzwaaide ben ik hem gaan afhalen en ik was trots op hem omdat zijn pelotonscommandant zo lovend over hem sprak.
Bij een eerdere oefening in het winterse, Franse Mourmelon was het uitgerekend híj, die door het Journaal werd geïnterviewd over de kou en hoe de militairen de nacht konden doorkomen zonder te bevriezen. Dan zit je met je bord op schoot lekker warm voor de buis en zie je jouw jongste zoon voor zijn tentje in de sneeuw zitten. Dan schiet je toch vol? Niet dan?
Vorig jaar won hij een dag rijden met een Harley Davidson. De foto laat hem voor onze deur in Nuenen zien.
Henk van Mierlo
Nuenen
Foto's
