De maandelijkse column van Tami
Het is moeilijk om je op je schrijfwerk te concentreren, als alles om je heen over Corona gaat. De kranten staan bol van alarmerende berichten. De televisie die gewoonlijk overdag uit is, vormt nu een venster naar buiten en laat doorlopend de weinig opgewekte stand van zaken in de wereld zien. Vooral in de eerste week van verplicht thuis blijven hadden we steeds de nieuwsprogramma’s aan. Ook internet biedt geen soelaas.
Op Facebook wemelt het van waarschuwingen, tips, maar ook van grapjes en liedjes om de moed erin te houden.
Mijn man richt op zolder zijn werkplek in. Vergaderingen gaan nu per skype, kantoorwerk wordt gedaan met telefoon en laptop. Af en toe komt hij naar beneden voor koffie en een nieuwsflits.
De Jongste houdt zich bezig met gamen op zijn kamer. Soms gaat hij hardlopen of zit hij in de tuin te lezen. De zon schijnt en vogels bouwen nesten in de struiken. We kopen een vogelbad.
De Oudste blijft in Utrecht om besmetting via reizen te voorkomen. Hij en ik horen tot de risicogroep vanwege onze astma. De baantjes van de Oudste komen door het sluiten van evenementenprogramma’s tot stilstand, en hij probeert ander werk te vinden, wat niet gemakkelijk is. Maar hij houdt de moed erin en organiseert als deejay live-stream optredens, die thuis via internet gratis te volgen zijn.
Ikzelf probeer te werken, maar kan de concentratie voor het schrijven niet goed opbrengen. De tijd wordt gevuld met mailen met vrienden, Netflix kijken en het nieuws volgen, en de dagelijkse gang naar de supermarkt. Dit laatste krijgt steeds meer sombere trekken door de neergelaten rolluiken, afzetlinten en plastic schermen. En altijd is er het gevaar besmetting op te lopen.
Toch houden de meeste mensen zich aan de regels. Kwam ik vroeger tijdens het boodschappen doen gemiddeld vier hoestende mensen tegen, nu nauwelijks nog één.
Ook zijn de supermarktschappen niet heel veel leger geworden. Behalve in het weekend, als veel mensen met auto’s komen om flink in te slaan. Maar dat zijn misschien de werkende mensen, zorgverleners en anderen die door de week geen tijd hebben.
In het algemeen lijkt men in Tilburg Noord beschaafd te hamsteren. Er zijn geen wilde taferelen in de supermarkt, zoals in Utrecht, waar mijn Oudste klanten zag die de schappen leegden in hun winkelwagentjes. En zelfs een man die een heel schap zoute koekjes in zijn kar veegde. Paniek moet daar hebben toegeslagen. Hier zijn de straten en het winkelcentrum rustig en bijna verlaten.
Ik bel mijn vader in Suriname tweemaal per dag. Hij is 89 jaar en weigert zijn kliniek te sluiten, al hoort hij zelf tot de kwetsbare groep. Gelukkig zijn er echter ook daar weinig mensen op straat, zodat hij vanwege de lege wachtkamer toch halverwege de dag al naar huis gaat.
Onze reis naar Suriname in april, om mijn vader hulp te bieden, werd vanwege Corona afgelast; het Surinaamse luchtruim werd gesloten. Wie weet wanneer en of we elkaar weer zullen zien?
De lente breekt aan met zonneschijn en vogelgefluit. Het lijkt een vrolijke boel, maar aan de randen van onze kennissenkring beginnen slachtoffers te vallen. De broer van mijn schoonzuster, en de schoonmoeder van mijn zus bezwijken aan Corona. Iemand uit de werkkring van mijn man moet naar de intensive care.
En hoe het met onze banen in de kunst- en cultuursector zal gaan, is opeens onzeker.
Maar onze borden en kasten zijn nog steeds vol, we hebben een prettig huis en vermaak zat. We zijn er met elkaar. En met de humor van Facebook:
‘Zesde dag van quarantaine. Vandaag ga ik het vuilnis buiten zetten. Ben zo opgewonden, kan niet bedenken wat ik aan zal trekken!’
Tami
