Door de oorlog in Syrië zijn veel mensen op de vlucht geslagen. Een deel van hen vindt in Tilburg een nieuw thuis. Wie zijn deze nieuwe Tilburgers? In het Stadsnieuws zes verhalen over nieuwe stadsgenoten die een leven achter zich lieten en hier een nieuw leven opbouwen.
Khalid Amani Alrashafi en zijn vrouw Lina wonen met hun vijf kinderen in de Corellistraat in een keurige flat. Fetiya Ali helpt ons bij het gesprek. Fetiya is wijkgezondheidswerker bij de GGD, daar leerde ze Khalid’s gezin kennen. “Ik ben geboren in Ethiopië waar ik klassiek Arabisch studeerde. In Syrië wordt dat ook gesproken.” Khalid loopt af en aan met thee en fruit, Lina serveert ma'amoul, zelfgebakken dadelkoekjes.
Toen de oorlog in Aleppo in 2012 verhevigde vluchtte Khalid naar Libië. Lina en de kinderen vluchtten naar Turkije. Daarna stak hij de middellandse zee over naar Italië en kwam uiteindelijk in Nederland terecht. Begin 2015 kreeg hij de flat in Tilburg. Twee maanden daarna kwamen Lina en de kinderen. Khalid richtte snel de lege flat in zodat hij zijn gezin kon ontvangen. “Alleen gordijnen,” zegt Lina, “die ontbreken nog.” Lina probeert het labeltje van het theezakje te lezen. Er staat een vraag op. Fetiya helpt haar. ‘Wat was je naarste droom?’ vraagt Pickwick thee. Lina slaat lachend haar hand voor haar mond. “Altijd dromen”, zegt ze, “maar weinig leuk.”
In Aleppo was Khalid restaurantkok, Lina was huisvrouw. Nu staat hij drie dagen per week op de markt in een groente- en fruitkraam. “Wagnerplein, Besterdring en centrum.” Hij volgde samen met Lina taalcursussen. Waar Lina het geschreven woord zeer goed oppikte, is Khalid meer van het praten. Leren uit een boek liep op niets uit. “Aan de fruitkraam praten mijn klanten altijd zo snel. Ze kennen me inmiddels en wijzen het fruit aan en zeggen ‘kilo’ of zo.” Lina stopte met de training, ze werd onverwachts zwanger. De vijfde zwangerschap leverde veel onzekerheid op bij moeder en vader. Hun oudste zoon Said is al 21jaar, “mijn leeftijd”, twijfelde Lina, “zou het wel gezond zijn?”
Zes maanden geleden kwam dochtertje Lilian ter wereld, blakend van gezondheid. Said komt met zijn babyzusje op zijn arm binnen. Als volwassen zoon valt hij een beetje tussen de wal en het schip. De drie andere kinderen zitten op school, hebben hun bezigheden. Said volgt taaltraining bij Sagènn, hij wil werken, maar wat? Een volwassen zoon, maar geen aandrang om op zichzelf te wonen. Met een knipoog wordt gevraagd of Hotel Mama hem bevalt. Fetya lacht voluit bij het horen van die typische uitdrukking. Ze kijken haar niet begrijpend aan. Als Fetya uitlegt dat in Nederland kinderen vaak lang thuis blijven wonen omdat het zo comfortabel is, lekker bij mama, lachen ze breeduit bevestigend. Dat kennen zij ook!
