Peter Mels en Marion Schilders verhuisden beiden als jong kind naar Stokhasselt. Peter kwam in de Bellinistraat te wonen en Marion in de Corellistraat. Ze kenden elkaar nog niet. In 1976 sprong tijdens de carnaval in de Ypelaer de vonk over. Inmiddels zijn ze al 37 jaar getrouwd.
Het interview met Peter en Marion vindt plaats in de Ypelaer. Tijdens het interview komen er geregeld wat mensen de Ypelaer binnenlopen. Allemaal kennen ze Peter en Marion nog, hoewel ze al 25 jaar in de Reeshof wonen. Peter is namelijk de zoon van Ad Mels, een van de langstzittende beheerders van de Ypelaer. Ad was in 1969 ook de oprichter van de Wijkraad en is ruim vijf jaar voorzitter geweest.
:uchtbuksclub
Jeugdherinneringen, ze komen allemaal weer boven bij het stel. “We deden aan heel veel dingen mee, dat komt ook omdat onze pa beheerder was”, vertelt Peter. “We organiseerden als kind al van alles in de Ypelaer. Alles kon toen, als je het maar zelf regelde. Echt zoals een buurthuis zou moeten zijn.” Peter somt op: “We hadden de luchtbuksclub, met een paar jongens in het zolderkamertje van de Ypelaer met hagel schieten. In de grote zaal hadden we disco, we draaiden zelf de plaatjes. Tafeltennis, carnaval.” Marion: “Mijn vader richtte de ruilbeurs voor postzegels op”. Ze genieten zichtbaar als ze terugdenken aan vroeger.
Molukkers
“Weet jij nog waar de winkeltjes in de wijk zaten vroeger?, vraagt Marion, “veel mensen begonnen in hun garage een winkeltje.” Peter: “Ik kan me het kaaswinkeltje in de Bellinistraat nog herinneren. Een groenteboertje en een soort Spar in de Puccinistraat. En de rijdende winkels die langskwamen, die had je ook nog veel. Zondags stonden we allemaal in de rij voor de frietkot van Sjef Roozen.” Ze herinneren zich de Molukkers van de Tartinistraat nog, “daar voetbalden we mee, wit tegen zwart zeiden we dan. Dat was helemaal niet discriminerend bedoeld, het gaf ook geen problemen”, glimlacht Peter.
De Pottenberg
Na hun trouwdag werd hun zoon geboren en gingen ze in de Nobelstraat in Quirijnstok wonen, want voor een rijtjeswoning in Stokhasselt moest je twee kinderen hebben. Daarna verhuisden ze terug naar de wijk, want ze misten Stokhasselt. Ze betrokken een maisonettewoning in de Bellinistraat, want voor een rijtjeswoning kwamen ze nog steeds niet in aanmerking. Maar ze hadden het goed naar hun zin. “Onze zoon zat toen op basisschool de Pottenberg. Wat heeft hij gespeeld daar op de grasvelden. Dat was echt een geweldige tijd, op onze galerij van de Bellinistraat. Dat ging onderling allemaal heel goed. Iedereen zorgde voor elkaar, ook de oudjes.”
Modder
Maar toen ging de buurt zo’n beetje verhuizen, vertellen Peter en Marion. “Het veranderde in de wijk. Zoals de flats van de Bellinistraat en de Vivaldistaat, dat was zo’n gajes wat daar woonde. Daardoor was er steeds vaker gedoe in de wijk. Wij wilden ook die stap verder maken, we gingen naar de Grevenbrichtstraat in de Reeshof. Weer een nieuwe wijk. Ook daar hebben we alles zien opbouwen, net als tijdens onze jeugd in Stokhasselt. Ik heb dat nooit erg gevonden, rommel en modder. Ook in de Reeshof vond ik dat oké. Het heeft wel iets, samen wonen in een wijk in opbouw,” vertelt Peter. “We hebben met veel plezier in de Stokhasselt gewoond.”
